ALINTI Rpler

Sydney, yerlere kadar uzanan ve yemyeşil bahçelerine bakan camlara sırtını dönmüş, sabırsızlıkla ve sinirle kuzeni Max’i bekliyordu. Artık tek bir saniye bile dayanamayacaktı. Ahşap merdivenlerinin ilk basamağına çıktı, yukarı baktı ve bağırdı. “Hey! Yukarıda hala birileri yaşıyor mu? Eğer düşüp o sarı kafanı yarmadıysan Max, yemin ediyorum birazdan gelip ben yaracağım.” Kuzeni; on, on beş saniye geçmeden tüm yakışıklılığıyla ve arkasında mükemmel bir koku bırakarak salona indi. Sydney onu görünce, kızgınlığını unutmuştu. Max, oldukça rahat olan siyah deri koltuklardan birine oturdu ve şömineyi işaret etti. Sonra da kayıtsız bir ifade takıdı ve sıkkın bir ses tonuyla, “Uçuç tozumuz yok Syd, muggle ulaşımını kullanmak istemiyorum. Bensiz gidemeyeceğine göre, üzgünüm.” dedi ve küçük sehpanın üzerinde duran Gelecek Postası’nın eski sayılarından birine uzandı. Sydney bir elini beline koydu ve diğer eliyle salonun diğer köşesindeki bembeyaz bir örtüyle örtülmüş on iki kişilik yemek masasının üzerindeki uçuç tozu kutusunu işaret etti. “Peki, buna ne dersin?” dedi. Max içini çekti ve ayağa kalktı. “Pekala Syd, bir asaya ihtiyacın olacak. Unutma, 'Ollivander’ın Asa Dükkanı' demelisin.” dedi ve yerinden kalkıp masanın üzerindeki kutudan biraz uçuç tozu aldı. On saniye sonra, onun yemyeşil alevlerin arasında kaybolmasının ardından, Sydney de şömineye girdi.
Geldikleri yer, çok sıkıcı ve iç karartıcı bir dükkandı. Kirli camların ardından görünen kalabalığın aksine, içerisi oldukça tenhaydı. Yerden tavana kadar uzanan tozlu raflarda, Sydney’nin sayısını tahmin edemeyeceği kadar çok sayıda asa vardı. Tavana asılmış üç titrek ışık, bu dükkanı her ne kadar aydınlatmaya yetmese de; yerlerde gezinen fareler, birikmiş toz tabakaları ve örümcek ağları görünmeyecek gibi değildi. Dükkan sahibi, asık bir suratla yanlarına geldi. “Hogwarts’taki ilk yı-" Sydney sözünü bitiremeden dükkan sahibi arkasını dönmüş, aniden ortaya çıkan metre Sydney'nin ölçülerini alırken üst raflardan birinden yedi sekiz tane asa kutusu indirmişti. En üstteki kutuyu açtı ve “Söğüt, Anka teleği, 28 cm. ve esnemez” deyip asayı Sydney’e uzattı. Sydney, Max’e baktı ama loş ışıktan dolayı hafif maviye dönmüş olan gözleri, boş bakıyordu. “Bizim sarı kafa yine sevgilisini özledi.” diye içinden geçirdi ve asaya uzandı.
“Bir değil, beş değil, on değil, yirmi değil, yüz değil, tamı tamına yüz yirmi beşinci asa!” dedi Sydney. Max, her zamanki alaycı gülümsemesiyle ona bakıyordu. “O kadar da zor olmasa gerek, ne dersin Syd?” dedi. Sydney’i kızdırmayı başarmıştı. “Ah değil mi? Yüz yirmi dört asa denedim ve yüz yirmi beşinci asayı satın aldık. Her yeni Hogwarts öğrencisinin başına gelebilir. Bu çok doğal. Altı üstü yüz yirmi beş! Kes şunu! Öküz gibi yorgunum. Enerjiye ihtiyacım var ve o da tam karşıda, Florean Frotescue’da! Parayı sana annem verdi, biliyorum. Oraya gitmek istiyorum, gideceğim ve sen de benimle geleceksin!” dedi. Max, ufak bir kahkaha attı ve teslim olurmuş gibi ellerini yukarı kaldırdı. “Tamam Syd, beni alt ettin. Gidiyoruz.”
Çeşit çeşit, renk renk dondurmalar, Sydney’nin ağzının suyunu akıtıyordu. Dolu dolu birer külah dondurma alıp, boş kalan son masaya oturdular. Dondurmalarını yerken, ikisi de hiç konuşmadı. Zaten kalabalık dükkanda büyük bir uğultu vardı. Dükkandan çıkıp ders kitaplarını almaya gideceklerdi. Parayı ödeyip dondurmacıdan çıktılar. Tam kitapçının yoluna girmişlerdi ki, Sydney yolun ortasında dondu kaldı. Yüzünde kocaman bir gülümsemeyle Max’e döndü. “Max! Şunu görüyor musun? Bak ne diyor, Kaliteli Quidditch Malzemeleri Dükkanı...Girebilir miyiz? Lütfen...” dedi. Max, “Hayır Syd, kitaplarını almak zorundayız. Şimdi olmaz. Belki, daha sonra...” dedi. Sydney masum bir ifade takındı ve gözlerini Max’in yemyeşil gözlerine dikti. “Lütfeeeen?” diye yalvardı. Başardığını biliyordu. Max içini çekti ve “Tamam küçükhanım, ama buradan çıktığımız andan itibaren ben ne dersem yapacaksın. Ayrıca biliyorsun ki, ilk yılınızda kendi süpürgelerinizi getirmenize izin yok. Anlaştık mı?” dedi. Sydney yalnızca kafasını biraz yukarı kaldırdı ve kendinden emin adımlarla dükkana doğru yürüdü.
Dükkan, buram buram süpürge cilası kokuyordu. Sydney, eroin bağımlılarının eroini çektiği tutkuyla, bu eşsiz kokuyu içine çekti. İlk girdikleri dükkanın aksine, aydınlık ve ferah bir yerdi. Dükkan sahibi sürekli gülümsüyor, müşterileriyle yakından ilgileniyordu. Sydney ve Max’in kapıdan girdiğini görür görmez, en az kendisi kadar içten ve samimi olan yardımcılarından birine yeni müşterilerle ilgilenmesi için işaret verdi. “Buyurun, hoş geldiniz. Nasıl yardımcı olabilirim?” diyerek gülümseyen yardımcıya, Sydney ve Max aynı anda yanıt verdi. Max, “Teşekkürler, biz yalnızca bakıyorduk.” derken, Sydney onun kelimelerinin duyulmasına izin vermedi ve “Bir süpürge... Uçuş derslerine yeni başlıyorum ama daha önce uçmayı denemiştim. Gümüşok olabilir diye düşünüyorum.” kızın kulağına biraz daha yakaştı. “Biraz zorlarsam Ateşokuna bile izin çıkabilir.” diye fısıldadı. Max tam itiraz etmek için ağzını açmıştı ki,Sydney tekrar konuşmaya başladı. “Holyhead Harpileri’nin kazandığı ilk maçta kullanılan snitchin burada sergilendiği doğru mu? Onu görmeden gitmek istemiyorum” dedi.
Max, kuzenini durduramayacağını anladığında; bir Ateşoku, bir süpürge bakım seti, “Yeni Başlayanlar İçin Uçuş”, “İleri Uçuş Teknikleri”, “”, “Snitch Nasıl Yakalanır?”, “Dikkat Bludger!” kitaplarının ücretini ödemişlerdi bile... Güçlü kollarıyla, Sydney’nin omuzlarını yakaladı ve onu durdurdu. “Yeter Syd, tüm bunlar zaten oldukça fazla tuttu. Korkarım ders kitaplarına veda etmen gerekiyor. Ayrıca, London'la aynı binada olmak için şimdiden dua etmeye başlasan çok iyi olur çünkü onun kitaplarına ihtiyacın olacak.” dedi. Sydney, yalnızca “Tamam.” diyebildi. Dükkandan çıktıklarında, Max’in her sinirlendiğinde olduğu gibi mavi olan gözlerine baktı ve “Max, ben... Ben üzgünüm Max...Biliyorum, kendime hakim olmak zorundaydım. Ama sen de benim Quidditch merakımı biliyorsun. Beni affet Max, bir daha olmayacak.” diye özür dilemeye başladı. Max, “Bir daha olamaz zaten Syd... Bir daha olması için para gerek değil mi? Bizde olmayan bir şey yani...” dedi. Sydney gerçekten üzgün görünüyordu. “Bunu hak ettim.” diye kendi kendine mırıldandı. Oysa bunların hepsi bir oyundu. İstediği süpürgeyi almıştı ve kendini mükemmel hissediyordu. Yalnızca, Max’in ona darılmasını istemiyordu. Kitaplar umurunda bile değildi. Max, eskisinden biraz daha yeşil olan gözlerini, Sydney’nin masmavi gözlerine dikti. “Off Syd, yemin ediyorum bunun acısını çıkartacağım. Gringotts’a gidiyoruz. Ama bundan sonra benim yanımdan ayrılmak ya da herhangi bir konuda ısrar etmek yok.” dedi. Sydney’nin sevinci, doruk noktasındaydı. Kollarının arasındaki Ateşoku’nu daha da sıkı tuttu. Max ona kızmamıştı işte, kızamamıştı... Birlikte Gringotts’ta yürürken, omuzlarından biraz daha aşağı uzanan kahverengi saçlarını fosforlu turuncu bir tokayla topladı ve atkuyruğu yaptı. Birkaç saniye geçmişti ki, Max tokayı çekip çıkardı. Sydney sinirlenmişti. “Hey, ne yapıyorsun sen? Tokamı ver!” Max, koyu renkteki parmaklarının arasında çok hoş duran turuncu tokayı Sydney’e uzattı. “Dilediğini yap Syd, yalnızca açık sana daha çok yakışıyor.” dedi. Sydney, onun bu hareketinde bir art niyet olmadığını anlamıştı. Onu kırmamak için, tokayı bileğine geçirdi ve ortamın sıcaklığına rağmen sarı saçlarını açık bıraktı. Tepkisini görmek için, ürkek bakışlarını Max’in gözlerine odakladı. Parlak ışıklardan mı, yoksa sabrı taşmaya başladığından mıdır, gözleri yine maviydi. Kasadaki yüzlerce, hatta belki de binlerce Galleon’un ve değerli eşyanın arasından, ihtiyaçlarını karşılayacak kadar para alıp bankadan çıktılar. Sydney, Max’in dayanamadığı masum ifadesini takındı ve özür diledi. “Bu gün için üzgünüm Max, beni bağışla. Çok heyecanlıydım. Bu Hogwarts’a başlamak gibi bir şeydi.” Max konuşmadı ve yürümeye devam etti. Sydney, şansını bir daha denemek istedi. “Lütfen. Bak, eve seninle küs dönmektense hiç dönmem daha iyi.” dedi. Max ifadesini değiştirmeden ve hiç kazanlara doğru yürüdü. “Hey, yapma bunu, çok üzgünüm.” Max ilk kez ağzını açtı “Ne için üzgünsün Syd? Bir Ateşoku ve gereksiz bir sürü kitap aldığın için mi? Hiç sanmıyorum.” Sydney derin bir nefes aldı ve iksir şişelerini işaret etti. “Bunlara da ihtiyacım olacak mı?” Konuyu değiştirmeye çalışıyordu. Max itiraz etmedi gerekli malzemeleri alıp, kalabalık dükkandan çıktılar. Kitapları almaya giderken, Max ağzını hiç açmadı. Sydney de onun bu şekilde yumuşayacağını biliyordu. Kitapları aldıkları yer, Sydney’nin hiç hoşuna gitmedi. Çok boğucu bir ortamdı ve oldukça kalabalıktı. Bir sürü Hogwarts öğrencisi, kitaplarını almak için oraya gelmişti. Sydney ve Max, bir an önce işlerini halledip çıktılar. Sydney, Max’a baktı, eski sert ifadesi kaybolmuş gibiydi. Biraz tereddüt ettikten sonra, kısık bir sesle sordu, “Bir cüppe almayacak mıyız?” Max, sol bileğindeki, iki yıl önceki doğum gününde Sydney’nin annesinin hediyesi olan pahalı saati gösterdi ve “Bunun için zamanımız olduğunu pek sanmıyorum Syd, dükkan kapanmak üzeredir. London için nasılsa alınacak. Sizin de ölçüleriniz aşağı yukarı benziyor, hatta sanırım neredeyse aynı.” Sydney kafasını salladı ve çekinerek bir soru daha sordu. “Peki, eve nasıl döneceğiz? İstersen sevgilini görmek için muggle ulaşımını kullanabiliriz.” Max, sertçe cevap verdi. “Hayır Syd, bir daha ondan bahsetme. Artık bir cadıyla çıkıyorum” Sydney çok şaşırmıştı. Max hiçbir zaman bir cadıyla çıkmamıştı. O, her zaman muggle kızlarını daha çekici bulduğunu söylerdi. Max, eliyle küçük ama şirin bir cafeyi işaret etti. Yemyeşil gözleri parıldıyordu. Batmak üzere olan güneşin son ışıkları sarı saçlarına vurmuş, onun daha da yakışıklı görünmesini sağlamıştı. Sydney bu teklifi geri çevirmekle hem onu üzeceğini, hem de çok da aydınlık görünmeyen barışma yolunda yakılmış ufak kıvılcımı söndüreceğini biliyordu. Hem zaten, kendisi de Max’in kalbini çalan cadıyı oldukça merak ediyordu. Gülümsedi ve “Elbette Max” diye yanıt verdi.
Altın sarısına boyanmış duvarlar, bu küçük mekana çok hoş bir hava veriyordu. Arka planda çalan hafif müzik, masalarda oturmuş sohbet eden büyücü ve cadılar da, ortama çok iyi uyum sağlıyordu. Sydney ve Max kapıdan ilk adımlarını atar atmaz, simsiyah saçları ve açık mavi gözleriyle çok hoş görünen garson kız, yanlarına geldi. "Max! Seni beklemiyordum, bu ne hoş bir sürpriz!” dedi ve Max’e sarıldı. Sydney’i fark edince, uzun parmaklı elini uzattı ve “Szalina, sen de Sydney olmalısın... Um, affedersin London da olabilirsin. Ama Max’in Sydney’le daha yakın olduğunu düşünmüştüm.” dedi. Sydney, Szalina’nın ellini sıktı ve “Sydney.” dedi. Masa yerine, kimsenin oturmadığı bar taburelerine yöneldiler. Szalina’nın ikramı olan kaymakbiralarını içerken, Max ve Szalina sohbet ediyordu. Sydney ise, kollarının arasındaki Ateşoku’na bakıp, gelecek yıl bu süpürgeyle sahada nasıl süzüleceğini hayal ediyordu. Alex süpürgeyi görünce çok heyecanlanacaktı. “Keşke ilk yıl kendi süpürgelerimizi götürmemize izin olsa...” diye içinden geçirirken, Max “Kalkalım mı, ne dersin Syd?” diye sordu. Sydney için fark etmezdi, o dilediğini almıştı. “Nasıl istersen.” dedi ve gülümsedi.
Günün yorgunluğu hala üstünde olan Sydney, çok mutluydu. Uçuç tozuyla evlerine döndükten sonra bile, bu neşesi sürmüştü. Ateşoku’nu şimdilik giysi dolabının arkalarında bir yerlerde saklamayı düşünüyordu. Ne de olsa, London'a bir süpürge alınmayacaktı. Eve geldiklerinde, Max’in boynuna sarıldı ve yanağından öptü. “Çok, çok teşekkür ederim Max.”